Język islandzki (isl. íslenska) – język z grupy języków nordyckich, którym posługują się mieszkańcy Islandii. Posługuje się nim około 320 tys. osób., głównie Islandczycy w kraju i na emigracji. Zapisywany jest alfabetem łacińskim. Etapy rozwoju języka islandzkiego to okres staroislandzki (do 1550 r.) i nowoislandzki (po 1550 r.). Początkowo był to język osadników norweskich, tzw. norse, czyli język staronordyjski. Z tego pierwotnego języka wykształciły się islandzki i norweski. Jednak ze względu na izolację wyspy, język islandzki zmienił się nieznacznie od początku pierwszego tysiąclecia, dlatego współcześni Islandczycy mogą bez wcześniejszego przygotowania czytać sagi spisane w XII i XIII wieku. Zaszły jednak głębokie zmiany w artykulacji i wymowie wyrazów. Umiejętność pisania i czytania była na Islandii powszechna, nawet wśród chłopów, którzy przechowywali stare rękopisy sag, czytane podczas długich zimowych nocy. Po przyjęciu chrześcijaństwa w 1000 roku, w wyniku decyzji Althingu, wprowadzono na wyspie alfabet łaciński. Współczesny język islandzki to przykład puryzmu językowego. Wszystkie obce wyrazy, szczególnie z języka angielskiego, zastępowane są islandzkimi neologizmami, tworzonymi przez specjalną komisję rządową. Bardzo purystyczna forma języka islandzkiego to język wielko- lub wysokoislandzki (Háfrónska).

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Język_islandzki