Język estoński (est. eesti keel i, wym. [ˈeːs.ti ˈkeːl]) – język należący do podgrupy języków bałtyckofińskich, w grupie fińskiej zaliczanej do podrodziny ugrofińskiej w rodzinie uralskiej. Językiem tym posługuje się około 1,1 mln osób – przede wszystkim w Estonii (gdzie jest językiem urzędowym). Najbliżej spokrewniony jest z językiem fińskim oraz uważanym do niedawna za dialekt estońskiego językiem võro. Jedną z bardziej charakterystycznych i odróżniających język estoński od innych języków cechą, która powoduje duże zainteresowanie wśród językoznawców, jest występowanie krótkich, długich i hiperdługich fonemów, jak np. /toto/, /toˑto/ oraz /toːto/. Ogólnie rzecz biorąc cecha ta nie leży przede wszystkim w długości fonemu, a jej mechanizm fonetyczny podaje się w wątpliwość. Estoński należy do grupy języków bałtyckofińskich jako gałąź języków uralskich. Estoński jest blisko spokrewniony z językiem fińskim, używanym po drugiej stronie Zatoki Fińskiej i jest jednym z niewielu języków europejskich nienależących do pnia języków indoeuropejskich, pomimo tego, że duży procent słownictwa pochodzi z języka niemieckiego, szwedzkiego, łotewskiego i rosyjskiego, które są językami indoeuropejskimi. Język estoński ma bardzo silne wpływy germańskie (głównie z niemieckiego i szwedzkiego), około 30% wszystkich słów pochodzi z tych języków, w tym najwięcej z języka dolnosaksońskiego, uznanego za język niezależny lub za odmianę języka niemieckiego[1]. Tak jak fiński i węgierski, język estoński jest językiem aglutynacyjnym, ale w przeciwieństwie do nich utracił harmonię samogłoskową, jednak w starych tekstach można się dopatrzyć jej istnienia.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Język_estoński