Język flamandzki – belgijska odmiana standardowego języka niderlandzkiego, która (jako język niderlandzki) jest oficjalnym językiem w Regionie Flamandzkim i, obok języka francuskiego, także w Regionie Stołecznym Brukseli. Niektórzy uczeni uznają ją za język odrębny od niderlandzkiego. W odniesieniu do standardowego języka niderlandzkiego używanego w Belgii, niektórzy uważają termin język flamandzki za nieprawidłowy. Od 1973 oficjalnym językiem urzędowym na terenie Flandrii (autonomiczny Region Flamandzki) jest standardowy język niderlandzki (Nederlands), oparty na dialekcie holenderskiej prowincji Holandia. Z tego względu w języku polskim jest wciąż jeszcze niekiedy nazywany językiem holenderskim, gdyż w wersji standardowej (szczególnie w języku oficjalnym – pisanym) jest niemal identyczny z językiem używanym w Holandii. Główne różnice pomiędzy obiema odmianami języka niderlandzkiego polegają na odmiennych zasadach wymowy (w szczególności głosek „ch” oraz „r”) oraz drobnych odchyleniach w morfologii i składni. W 1980 Holandia i Belgia podpisały traktat o unii języka niderlandzkiego (Nederlandse Taalunie), efektem którego było m.in. wprowadzenie w 1995 zmian w oficjalnym słowniku języka niderlandzkiego. Pomimo że standardowy język niderlandzki używany w obu krajach jest identyczny pod względem ortografii, oprócz odmienności fonetycznych istnieją również pewne różnice leksykalne wynikające z regionalnych preferencji dotyczących doboru słownictwa. Wynikają one po części z odmiennego substratu dialektalnego, zwłaszcza wpływu dominującego w Belgii dialektu brabanckiego.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Język_flamandzki