Język serbski (cрпски, srpski) – jedna z uregulowanych wersji dialektu sztokawskiego, używana głównie przez Serbów i Czarnogórców w Serbii, Czarnogórze, Bośni i Hercegowinie oraz w innych krajach. Podobnie jak język chorwacki i język bośniacki, powstał przez rozbicie języka serbsko-chorwackiego. Języki te są tak do siebie podobne, że rozmówcy nie mają problemów ze wzajemnym zrozumieniem. Istnieją dwa warianty wymowy: ekawski w większości Serbii. (i)jekawski: w Serbii zachodniej, Czarnogórze, Bośni i Hercegowinie (głównie w jej części – Republice Serbskiej). Ten wariant wymowy obejmuje dialekt wschodniohercegowiński. Serbski można zapisywać w dwu alfabetach: cyrylicą lub alfabetem łacińskim. Cyrylica uważana za tradycyjne pismo Serbów, jest stosowana przede wszystkim w Serbii Środkowej, przez Serbów w Czarnogórze i w Bośni, rzadziej przez Serbów w Chorwacji i na północy Serbii w Wojwodinie. Oprócz geograficznych są również polityczne uwarunkowania używania danego alfabetu. I tak gazety tradycyjne używają cyrylicy, cyrylicą zapisywane są teksty religijne i tradycyjne. Teksty nowoczesne używają obu alfabetów. Rząd serbski na swojej stronie internetowej napisał: „Oficjalnym językiem Serbii jest serbski, a oficjalnie używanym alfabetem jest cyrylica, w użyciu jest też alfabet łaciński. Na obszarach zamieszkanych przez mniejszości etniczne prawo przewiduje użycie w obiegu oficjalnym języka i pisma mniejszości.“[3] Czasopisma stosują oba alfabety, na witrynach sklepów widać napisy w różnych alfabetach. Dokumenty oficjalne są jednak publikowane głównie cyrylicą. W Czarnogórze przeważa obecnie alfabet łaciński.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Język_serbski